سنگ 175 الماس

اصلی ترین موادی که در ساخت سنگ سنباده مورد استفاده قرار می گیرند، ذرات سازنده و چسب است. ذرات ساینده در واقع از خرد کردن و الک نمودن سنگ با جنس مشخصی مثل اکسید آلومینیوم، کاربید سیلیکون، چخماق، آلومینا زیرکونیا و دیگر سنگ های سخت به دست می آید. این سنگ ها در ابعاد گوناگونی سرند شده و به صورت یک دست جدا می شوند تا سنباده هایی با قدرت متفاوتی را ایجاد کنند. سپس این ذرات با استفاده از چسب مخصوص در کنار یکدیگر قرار می گیرند. نحوه ی قرارگیری ذرات نیز می تواند سنگ سنباده متفاوتی را به وجود بیاورد.

این ابزار از ذرات ساینده ای ساخته می شود که با براده برداری از روی کار، سطح مورد نظر را شکل می دهد. انواع موادی که به عنوان ذرات ساینده در ساخت سنگ سنباده مورد استفاده قرار می گیرند، در دو نوع مواد طبیعی و مصنوعی هستند. مواد طبیعی شامل الماس، کرندم (ترکیب اکسید آلومینیوم و اکسیدی از آهن) و امری، سنگ معدنی ناخالص (Emery ) است. این مواد می تواند به طور طبیعی از معدن استخراج یا طی فرایندی تولید شود.

ساینده های مصنوعی طی فرآیند شیمیایی از مواد گوناگونی تولید می شوند. این مواد شامل کاربید سیلیکون، الماس مصنوعی و آلومیناست. امروزه مواد مصنوعی جایگزین مواد طبیعی شده اند چون مواد طبیعی دارای خواص ناپایداری هستند. به علاوه در ساخت ذرات از مواد مصنوعی می توان کنترل بهتری در شکل، سختی، تیزی و اندازه ی ذرات اعمال نمود و ذرت یکدستی تولید کرد.

یکی از مهمترین ویژگی های این مواد ساینده، سختی است. به این معنا که ماده ی ساینده باید از قطعه کار سخت تر باشد تا بتواند عمل براده برداری را انجام دهد. سختی این مواد را با استفاده از آزمون های گوناگونی آزمایش و تعیین می کنند و در نام گذاری و کد گذاری استاندارد این سنگ ها به مصرف کننده اعلام می شود.

عامل مهم دیگر، تیزی دانه هاست. معمولاً در حین عمل سنگ زنی، دانه ها به طور خودکار تیز می شوند. در ساخت دانه های مصنوعی می توان کنترل بهتری بر این فاکتور داشت.

عامل اثرگذار دیگر، اندازه ی ذرات است. اندازه این ذرات می تواند از ۶میلی متر تا ۶ میکرون متغیر باشد. برای تعیین اندازه این ذرات از استانداردهای بین المللی استفاده شده و ذرات، با استفاده از روش های گوناگون مانند عبور از مش های استاندارد یا روش ته نشینی دسته بندی و شناسایی می شوند.